Superior

Manolya muhteşem ve görkemli bir bitkidir. Güzel çiçekleri ile ağaç yoğun bir koku yayar ve bahçeleri zenginleştirir. Her zaman bir uğur çiçeği olarak görülmüştür, bu yüzden eve ve sakinlerine güç, şans ve refah getirebileceği düşünüldüğü için ev bahçelerine dikilmiştir. Güçlü yanı, yıldızlar veya laleler gibi farklı şekillere sahip olabilen güzel çiçeklerdir.

Manolya çiçeğinin anlamı aşkın asilliğini ortaya koymaktır. Manolya çiçeği hikayesi çok bilinen bir efsaneye dayanır. Bu çiçeğin yanında yetişen bir sarı açelya çiçeğine aşık olduğu rivayet edilir. Bu büyük aşkın karşılıksız olması sebebiyle çiçeğin kalbinin iki parçaya ayrılarak vücudundan koptuğu söylenmektedir. Daha sonra rivayet odur ki iki ağaç oluştuğu belirtilmektedir. Bu ağaçlardan biri uzun ve güçlü manolya ile beyaz ve kırılgan olan yıldızlı manolya olduğu söylenmektedir. Özü manevi yetenekleri teşvik eder ve taç çakrayı güçlendirir.

Gökkuşağı tanrıçası İris, Zeus ve Hera’nın habercisidir ve cennetten aldığı tüm haberleri gökkuşağından geçerek dünyaya taşır. Latincede adı “cennetin gözü” anlamındadır. İris çiçeğinin renkleri ve çizgileri, göz simgesine benzediğinden, bu çiçek ismini bu tanrıçadan almaktadır. Eski Yunanda da her insanın cennetten bir parça taşıdığına inanılmasının sebebi, tüm insanların “gözbebeğine” sahip olmasıdır.

Ölümlü Adonis ile aşk tanrıçası Afrodit birbirlerine kör kütük aşıktır. Fakat bu aşk, Afrodit’ in eski sevgilisini savaş tanrısı Ares’ in kıskançlığının kurbanı olur; Adonis birgün avlanırken, Ares onu vurur. Afrodit kurtarmak için koşsa da o yetişene kadar Adonis ölür. Afrodit bir törenle sevgilisinin vücudunu kokular ile ovar ve onu ölüler diyarına götürmek üzere kucaklar, bu sırada Adonis’ten damlayan kanlarla vücudundan yayılan güzel kokular birbirine karışır ve yer yüzüne dökülerek birer çiçeğe dönüşürler. Bu çiçeğe Adonis ile Afrodit’ in aşkı anısına Anemon ismi verilmiştir.

İki hikayesi bulunmaktadır:

Hristiyan aleminde var olan bir inanışa göre; İsa çarmıha gerilmeye giderken geçtiği yoldaki tüm çiçekler saygı ve üzüntüyle eğilir, bir tek Ters Lale boyun eğmez ve mağrurluğunu korur. Fakat İsa’ nın ona bakışlarından ve ardından çarmıha gerilmesinden son derece etkilenen bu çiçek, üzüntü ve utançtan boynunu eğer ve ağlamaya başlar. Bu hikâyeden ötürü bu çiçek Hristiyan aleminde kutsal sayılmaktadır.

Diğer bir öykü ise, geçmişte Hakkâri Bölgesi’ n de yaşayan Asuri’lerinde her sabah göbeğinden su yaydığı için ona “ağlayan lale” ismini taktığı ve bu yüzden kutsal saydığı “ters lale” günümüzde de son derece değerli ve koruma altına alınmış durumdadır.

Fars folklorunda, ilk Lale’nin, ünlü Romeo ve Juliet’i andıran bir masalda, delicesine âşık olan Ferhad ve Şirin’in kanlarından açmış olduğu söylenir.

Alt tabakadan bir taş kesici Ferhad, Prenses Şirin’i sevdi ve kalbini kazanmak istedi. Bir gün hizmetçisi, Prenses Şirin’i dağın yanındaki koruluğa götürüldü ve Şirin Ferhad’ı gördüğünde ve müziğini dinlediğinde O’na aşık oldu.

Babası, Şah tek kızının alt tabakadan bir kişiyi sevdiğini duyduğunda çok sinirlendi. Ferhad’ın bir görevi tamamlaması gerektiğine hükmetti: tepelerin ana kayalarından bir kanal kazmak. Ferhad gözünü kırpmadan alet edevatını alıp tepelere doğru yola çıktı. Yıllarca yorulmadan çalıştı ve büyük ilerleme kaydetti. Farhad’ın görevini neredeyse tamamladığı haberi Şah’a geldi. Şah bunun üzerine prensesin saraylılarından birini Farhad’a Şirin’in öldüğünü söylemesi için gönderdi. Bu haberi alan Ferhad acıya dayanamayarak kendi küreği ile canını aldı. Haberler Şirin’e ulaştığında Şirin beklemeden dağlara koştu. Sevdiğini o halde görünce dayanamayıp o da kendi canını aldı. Cansız bedenlerinin yan yana durduğu yerde, ikisinden akan her damla kan birleşip bir lale oluşturdu. Böylece aşkları sonsuza dek yaşadı.

Lale Anadolu’dan köken alan yüzyıllar boyu bahçelerin baş tacı olmuş bir çiçektir. Osmanlı İmparatorluğu’nun bir dönemi onun ismiyle anılmıştır, fakat Osmanlı’nın çökmesiyle Anadolu’ da unutulmuş, bir süre sonra Hollanda’da yeniden önem kazanmıştır. Eski dönemlerde Osmanlı’dan Hollanda’ya ilk hediye edilmiştir.

Günümüzden yıllar önce birbirini çok seven iki çiçek varmış. Bunlardan biri diğerine: “Gel sevdiğim beraber kışın açalım ki bütün doğa bize ait olsun, sen de sadece bana” demiş çünkü onu öylesine seviyormuş ki, onun güzelliğini diğer çiçeklerle paylaşmak istemiyormuş. Diğer çiçek de bu fikri çok beğenmiş. Böylece baharda açmak yerine, teklifi ilk ortaya atan çiçek kışın dondurucu soğuğunda, bir yorgan gibi serilmiş karları delerek açar. Dört gözle düzel renkleri ile sevdiğini görmek için bekler ancak sevdiği ortalıkta yoktur. Derin bir üzüntüyle başını eğer ve ömrünün sonunu bekler. İşte o günden sonra sözünü tutup kışın açan çiçeğe “kardelen” , sevdiğini hayal kırıklığına uğratan çiçeğe ise “hercai” denir.